το σχολείο των θεατών
Η διδασκαλία του θεάτρου δραματικής έκφρασης τόσο στην Επιλογή όσο και στην Ειδικότητα είναι χτισμένη σε ένα δίπτυχο: συνδυάζει την καλλιτεχνική πρακτική και μια πολιτισμική προσέγγιση. Κάθε σχολικό έτος, περίπου είκοσι παραστάσεις προσφέρονται σε μαθητές σε κάθε τάξη σε διάφορες πολιτιστικές δομές στο Παρίσι και στα κοντινά προάστια (TGP de St Denis, 104-Paris, La Villette, Le Théâtre de l'Odéon, κ.λπ.) αλλά στην πρώτη τοποθετήστε το MC93-Bobigny, πολιτιστικό συνεργάτη του Lycée Louise Michel. Η επιλογή των παραστάσεων, ανάντη, στοχεύει να αποτυπώσει την ποικιλία και τον πλούτο των ζωντανών παραστάσεων, να μυήσει τους μαθητές στα διαφορετικά θεατρικά κείμενα, να τους μυήσει σε γαλλικές και ξένες συλλογικότητες και σκηνοθέτες, καθώς και στα διάφορα θεατρικά ιδρύματα του σήμερα.
Συχνά διοργανώνονται συναντήσεις με τις καλλιτεχνικές ομάδες πριν ή μετά τις παραστάσεις. κάθε θεατρική έξοδος αποτελεί αντικείμενο χορωδιακής ανάλυσης υπό την επίβλεψη των δύο θεατρικών δασκάλων.
Τρεφόμενοι από αυτό το συχνό πέρασμα μεταξύ θεωρητικής διδασκαλίας, θεατρικής πρακτικής και ζωντανής παράστασης, οι μαθητές μπορούν στη συνέχεια να αντιληφθούν τις πολλαπλές προκλήσεις του σύγχρονου θεάτρου, να γίνουν θεατές και ενημερωμένοι πολίτες.
το εργοστάσιο του βλέμματος
Πήγαμε να παρακολουθήσουμε την παράσταση του Frédérique Voruz, συγγραφέα και ηθοποιού από το Lalangue, σε σκηνοθεσία Simon Abkarian, στις 9 Οκτωβρίου 2021 στο Cirque Electrique, Porte des Lilas. Αυτή είναι η μαρτυρία μιας γυναίκας που αφηγείται τον περίεργο δεσμό της με τη μονόποδη μητέρα της που έχασε το πόδι της σε ένα δυστύχημα στο βουνό. στο κρεβάτι της στο νοσοκομείο, μόλις έμαθε ότι είχε μια αποβολή, είπε: «Θα εκδικηθώ τον εαυτό μου για τα παιδιά».
Όταν έφτασα στο Porte des Lilas, δυσκολεύτηκα πολύ να φτάσω στο Cirque Electrique, έπρεπε ακόμη και να με πάρουν! Αλλά μόλις έφτασα στη σκηνή, με ενθουσίασε η διακόσμηση, η ατμόσφαιρα ή τουλάχιστον η ατμόσφαιρα που ανέδιδε αυτό το μέρος: υπήρχε πολλή σκουριά, αξεσουάρ τσίρκου που πλαισίωναν το μέρος, αλλά δεν ήταν κάτι ενοχλητικό, αντίθετα ήταν μέρος της γοητείας του χώρου, ήταν vintage! Στη συνέχεια, όταν μπήκαμε μέσα στη μαρκίζα, ανακαλύψαμε ένα εστιατόριο! στο πίσω μέρος του δωματίου? Πίσω από μια πλαστική κουρτίνα, τελικά βρισκόταν το μέρος όπου επρόκειτο να γίνει η παράσταση. για μένα ήταν πιο μικρό από ό,τι φανταζόμουν στην αρχή, και ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν αίθουσα αναμονής και ότι μετά θα πηγαίναμε στο «πραγματικό» δωμάτιο… Γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν όντως το μέρος όπου βρισκόταν η ηθοποιός πρόκειται να παίξω όταν την είδα να φτάνει: η απλή παρουσία της ζωντάνεψε αυτόν τον μικρό χώρο, με μινιμαλιστική διακόσμηση, με ένα μικρό σκαμπό και μια οθόνη προβολής πίσω από τη σκηνή στο η μπροστινή σκηνή ένας ανεμιστήρας, μια καρέκλα και ένας προβολέας διαφανειών. Το παιχνίδι του φωτός έδωσε μια αντίθεση, ένα βάθος στην υποκριτική της ηθοποιού, όπως και στη μουσική.
Το περιεχόμενο της παράστασης ήταν πολύ ποικίλο, η ηθοποιός από μόνη της ενσάρκωσε περισσότερους από 5 χαρακτήρες. αυτοί που ανέβαιναν πιο συχνά: η μητέρα, ο πατέρας και ο ψυχαναλυτής. Έτσι μερικές φορές μπορούσε να πει και να παίξει: υπήρχε μιμόδραμα, αναπαραγωγή κ.λπ.
Ήταν βασικά κωμικό, μπορούσες να το αναγνωρίσεις από τις εκφράσεις του προσώπου, τα αστεία, τις αναφορές, τις κινήσεις ή ακόμα και τον τρόπο που λέγονταν τα πράγματα και ειδικά από τα γέλια στο δωμάτιο. Πραγματικά νιώσαμε σε μια οικεία ατμόσφαιρα, σαν μια βραδιά «τσουλήθρες» με φίλους. Πολλά σοβαρά θέματα τέθηκαν με χιουμοριστικό ή γκροτέσκο τρόπο, αλλά εγώ πήγαινα, σε πολλές περιπτώσεις, να ρίξω δάκρυα...
Το γεγονός ότι το χιούμορ είναι πανταχού παρόν είναι η μεγάλη δύναμη αυτής της παράστασης γιατί στους περισσότερους από εμάς αρέσει το γεγονός ότι τα ευαίσθητα θέματα, όπως ο βιασμός, ανατρέφονται έτσι. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να είναι πρόβλημα γιατί για μένα, κάνοντας αυτό, ξεχνάμε τη σημασία, την ιστορία, τον αγώνα που οδήγησαν ορισμένοι, ειδικά όταν στο τέλος της παράστασης, όταν η ηθοποιός έλεγε καλά λόγια για τη μητέρα του, ειλικρινά, οι θεατές γέλασαν σαν να ήταν ακόμα χιουμοριστικό. Δεν είναι το πραγματικό ερώτημα: «μπορούμε να γελάμε με τα πάντα;»
Μετά από αυτή την απίστευτη παράσταση, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με την ηθοποιό Frédérique Voruz. Πολλά πράγματα έχουν έρθει στο φως. Πρώτα τα περισσότερα από τα αντικείμενα ήταν μιας χρήσης εκτός από τον προβολέα. μετά το γεγονός ότι κάνει όλους τους ρόλους μιας και όταν έγραφε αυτή την παράσταση, δεν είχε αρκετά χρήματα για να συντηρηθεί και, λογικά, δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τους ηθοποιούς. Ένα πράγμα μου ξεχώρισε πολύ: η ηθοποιός πέρασε περισσότερα από 11 χρόνια στη θεραπεία και μας είπε ότι όταν τελειώσεις αυτό, μπορείς να συνοψίσεις σε μια λέξη όλα όσα έχεις ζήσει και εξήγησε ότι ο λόγος του προς το παρόν ήταν "υποκατάσταση". Μπορούμε να τα πούμε όλα με μια λέξη;
Νομίζω ότι από όλες τις παραστάσεις που μπόρεσα να παρακολουθήσω τις τελευταίες εβδομάδες, αυτή είναι μακράν η αγαπημένη μου!
L., Λύκειο Louise Michel, Bobigny
Παρασκευή, 1 Οκτωβρίου 2021, η τάξη μου και εγώ πήγαμε στο Théâtre de la Bastille για να δούμε ένα έργο που ονομάζεται Un sentiment de vie, της Claudine Galea, σε σκηνοθεσία Jean-Michel Rabeux.
Το μέρος ήταν μάλλον αριστοκρατικό, διακεκριμένο και ένιωσα αμέσως πολύ άνετα αλλά ειλικρινά όχι πραγματικά στη θέση μου. Μόλις μπήκαμε, περιμέναμε πολύ, μια αναμονή που δεν μου άρεσε πολύ, αλλά μου επέτρεψε να διαβάσω το φυλλάδιο του δωματίου. Στη συνέχεια μας μάζεψαν οι δασκάλες μας Madame Mériaux και Madame Vlavianou και μπήκαμε στην αίθουσα. Τα καθίσματα ήταν αρκετά άνετα, σε αντίθεση με κάποιες εκπομπές που δεν θα αναφέρω τα ονόματα που είχαν την ιδέα να μας εγκαταστήσουν σε ξύλινους πάγκους. Τέλος πάντων, καλά τακτοποιημένο, το παιχνίδι ξεκίνησε...
Η ηθοποιός Claude Degliame απευθύνεται στο κοινό. Υποδύεται μια συγγραφέα που, χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα της, βρίσκει επιτέλους τις λέξεις να του πει τη δύναμη του έρωτά της. "Και, όπως σε τόσες οικογένειες, μιλάμε για πολιτική για να φιμώσουμε τη στοργή μας. Ο πατέρας είναι στρατιώτης από τους αποικιακούς πολέμους, πιέντ-νουάρ, αντιδραστικός, όπως λένε. Αλλά αυτός ο πατέρας είναι ήπιος και σεμνός, είναι τρομερά ζωηρός , αστεία και χαρούμενα (...) Η λογοτεχνία, όπως και η μουσική, δημιουργεί μια άλλη κληρονομιά, μια γενεαλογία όπου μπορεί επιτέλους να εκφραστεί η αγάπη. Συνδυάζοντας αυτά τα αποσπάσματα αναμνήσεων, τραγουδιών και κειμένων, η Claudine Galea κάνει επίσης κάποιον να νιώσει τη δουλειά της γραφής Η παράσταση είναι το όνειρο ενός συγγραφέα στη διαδικασία της συγγραφής. Είμαστε καλεσμένοι στο θέατρο των σκέψεών του...» Jean-Michel Rabeux.
Μου άρεσε πολύ η αίσθηση της ζωής!
Πρώτα ευχαριστούμε τους ηθοποιούς Claude Degliame και Nicolas Martel. ήταν καταπληκτικοί. Οι δάσκαλοί μου μου είχαν πει στο παρελθόν για το πλεονέκτημα του Claude Degliame που έχει μια απίστευτη φωνή που μπορεί να τροποποιήσει κατά βούληση. Συνειδητοποίησα την αλήθεια όσων είπαν οι καθηγητές μου. Και πάνω από αυτό παίζει πολύ καλά. Και ο Nicolas Martel, τι ταλέντο! Έχω την εντύπωση ότι ξέρει να τα κάνει όλα: παίζει πολύ καλά, τραγουδάει, παίζει κιθάρα... (ομολογώ ότι τον ζηλεύω λίγο).
Δεύτερον, μου άρεσε η διακόσμηση που ήταν αρκετά απλή αφήνοντας την ιστορία και το μήνυμα να γεμίζει τον κενό χώρο.
Τρίτον για τα μηνύματα που παραδόθηκαν. Για μένα το έργο είχε δύο διαφορετικά αλλά πολύ εγγενώς συνδεδεμένα θέματα που είναι η «προκατάληψη» και η «διαφορά».
Προκαταλήψεις γιατί ενώ ο πατέρας του ήταν «στρατιώτης των αποικιακών πολέμων, pied-noir, réac», αυτός ο πατέρας ήταν «γλυκό, αστείο, χαρούμενο...» και προφανώς η πηγή έμπνευσης για αυτό το έργο της Claudine Galéa. Το μήνυμα που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτό είναι ότι δεν πρέπει να βασιζόμαστε στην εμφάνιση, τις προκαταλήψεις ή ακόμα και τη διαφορετικότητα ενός ανθρώπου σε σχέση με τον εαυτό του για να τα βάλουμε σε ένα κουτί.
Η διαφορά γιατί λέει ότι θέλει να μπει στη θέση κάποιου άλλου για να μπορέσει να τον καταλάβει. Για μένα είναι μια σημαντική ιδέα της συμβίωσης. για να καταλάβετε ο ένας τον άλλον, πρέπει να μπορείτε να μπείτε στη θέση του άλλου. Και το ότι είναι διαφορετικών φύλων δεν είναι αμελητέα λεπτομέρεια για μένα, «η γυναίκα μπορεί να φορέσει ένα αντρικό τζιν», για να καταλάβουμε ότι είμαστε ίσοι. Μπορούμε λοιπόν να δώσουμε το μήνυμα ότι «ο καθένας μπορεί να μπει στη θέση του άλλου» για να μπορέσει να το καταλάβει καλύτερα και μπορούμε να το κάνουμε γιατί είμαστε όλοι ίσοι, ανεξάρτητα από προκαταλήψεις.
Μετά την παράσταση είχαμε την τιμή να συνομιλήσουμε με τον σκηνοθέτη της παράστασης Ζαν Μισέλ Ραμπέ. Ένας πολύ απλός, ταπεινός και πολύ σοφός άνθρωπος. Απάντησε σε όλες μας τις ερωτήσεις πολύ ξεκάθαρα και χωρίς να μας πάρει ψηλά (οφείλω να ομολογήσω ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα λίγο VIP).
Έχω πραγματικά πολύ καλές αναμνήσεις από αυτή την παράσταση και ευχαριστώ τις δασκάλες μου, κυρία Βλαβιανού και Madame Mériaux, που την διοργάνωσαν για εμάς.
Livan Essoumba, Λύκειο Louise Michel, Bobigny
«Χορέψτε το Δελχί, ένα κομμάτι που βρίσκει την ευτυχία στην ατυχία»
Οι σύντροφοί μου στην πρώτη και τελευταία ειδικότητα θεάτρου και πήγα να δούμε το Danse Delhi στο θέατρο Gérard Philipe στο Saint-Denis στις 22 Οκτωβρίου 2021 στις 8 μ.μ. Το Danse Delhi είναι ένα έργο «σε επτά κομμάτια» σε σενάριο Ivan Viripaev και σκηνοθεσία Gaëlle Hermant.
Αυτό το έργο διαδραματίζεται σε έναν μικρό θάλαμο νοσοκομείου που προορίζεται για οικογένειες, όπου συναντιούνται έξι άτομα: μια νοσοκόμα, ο Αντρέι, η σύζυγός του Όλγα, η αγαπημένη του Κατερίνα, μια χορεύτρια, η μητέρα του, που πάσχει από καρκίνο και μια πρώην χορεύτρια, και μια ηλικιωμένη γυναίκα. κριτικός κλασικού χορού. Τα 7 κομμάτια αντιπροσωπεύουν διαφορετικές παραλλαγές ενός και του αυτού κομματιού, μιας και της ίδιας αφήγησης που έχει ως θέμα την ιστορία του «χορού του Δελχί».
Όπως είπα πριν, πήγα να δω αυτό το έργο με τους συμμαθητές μου. πήραμε το τραμ γιατί το θέατρο βρίσκεται σε απευθείας γραμμή. Το θέατρο μου ήταν οικείο γιατί Είχα ήδη πάει εκεί με τους συντρόφους μου για να δω ένα άλλο έργο. Ωστόσο, η τοποθεσία του θεάτρου εξακολουθεί να με εκπλήσσει. Πράγματι, το θέατρο βρίσκεται στο Seine-Saint-Denis, οπότε σκέφτηκα να προσγειωθώ μπροστά σε ένα αρκετά ερειπωμένο θέατρο σε κακή κατάσταση, αλλά όχι, το θέατρο είναι πολύ καθαρό και το καλωσόρισμα πολύ ζεστό: είναι λίγο κλισέ, αλλά είναι η αλήθεια ! Οι άνθρωποι που παρακολούθησαν το έργο ήταν κυρίως μεγαλύτεροι, αλλά είδα λίγους νέους. Το στήσιμο ήταν μετωπικό και η σκηνή ήταν μικρή και αρκετά περίεργη καθώς οι τοίχοι από ψεύτικο πλεξιγκλάς στη σκηνή ήταν απλοί υαλοπίνακες διαφορετικών χρωμάτων. Στη μέση, υπήρχε το δωμάτιο του νοσοκομείου, και στην πλευρά του κήπου, το δωμάτιο άνοιγε σε έναν διάδρομο από τον οποίο έμπαινε και έφευγε η νοσοκόμα.
Όταν ένας από τους χαρακτήρες, η Catherine, ταξίδεψε στην Ινδία, θα είχε δει όλη τη δυστυχία του κόσμου σε μια αγορά. Για να μοιραστεί τον πόνο αυτού του τόπου, θα είχε καεί τον εαυτό της με ένα κομμάτι πυρωμένο σίδερο και μετά θα είχε εφεύρει τον χορό της, τον χορό του Δελχί. Αυτή η πρόταση θα είναι επίσης ένα κοινό νήμα στο έργο και θα επαναλαμβάνεται στις «7 σκηνές» του έργου. Σε αυτές τις διαφορετικές παραλλαγές, μαθαίνουμε για τον θάνατο ενός από τους έξι χαρακτήρες, με τον αποθανόντα χαρακτήρα να ποικίλλει ανάλογα με την κατάσταση. Αυτές οι παραλλαγές μας επιτρέπουν, καθώς εκτυλίσσονται, να κατανοήσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτές οι 7 παραλλαγές είναι απαραίτητες γιατί η ίδια η ιστορία είναι λίγο περίπλοκη γιατί επαναλαμβάνεται συνεχώς.
Οι μεταβάσεις μεταξύ των διαφορετικών κομματιών με εντυπωσίασαν. Πράγματι, οι ηθοποιοί σταματούν απότομα και κοιτάζουν όλοι προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς καμία έκφραση στο πρόσωπό τους. θα μπορούσε να με είχε κάνει να νιώθω άβολα γιατί οι στιγμές σιωπής δημιουργούν πάντα μια μάλλον ενοχλητική ατμόσφαιρα, αλλά παραδόξως, νομίζω ότι αυτή η περικοπή ταιριάζει καλά στο μάλλον «περίεργο» και μοναδικό θέμα του κομματιού: το ίδιο κομμάτι επαναλαμβάνεται πολλές φορές, με απαράμιλλες μεταβάσεις που κάνουν το κομμάτι να ξεχωρίζει και καλούν τον θεατή να ασχοληθεί πραγματικά με το κομμάτι. Οι γυαλισμένοι τοίχοι, που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν άχρηστοι, χρησιμοποιήθηκαν για τις μεταβάσεις μεταξύ των σκηνών: έλαμπαν στο ρυθμό της μουσικού, Viviane Hélary, που έπαιζε διάφορα όργανα και που ήταν τοποθετημένη ψηλά στην πλευρά του κήπου. Η μουσική ενίσχυσε επίσης αυτή την παράξενη αλλά ευχάριστη ατμόσφαιρα. Ήταν πολύ όμορφο να το βλέπω και με εξέπληξε πολύ αυτά τα παιχνίδια των φώτων και των χρωμάτων που, θεωρώ, έκαναν το απλό δωμάτιο του νοσοκομείου ακόμα πιο ζωντανό.
Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι χωρίς δισταγμό η μητέρα: Μου άρεσε πολύ η ειλικρίνειά της, μερικές φορές χυδαία, και η ιστορία του χαρακτήρα της που, παρά τον καρκίνο της, κατάφερε να μας κάνει να γελάσουμε! Ωστόσο, νύσταξα λίγο στο τέλος και βρήκα την τελευταία παραλλαγή αδιάφορη. Πράγματι, θα είχα διαγράψει το κουρδισμα της νοσοκόμας όπου περιγράφει τον χορό του Δελχί: είναι ένα κάπως μακρύ και περιττό πλεόνασμα που δεν είναι απαραίτητο για την κατανόηση της ιστορίας και που δίνει μόνο την εντύπωση μιας μετάβασης προς το τέλος του κομματιού. Όμως, παρά αυτό το τέλος, αυτό το έργο, με την ιστορία του, την πολυπλοκότητά του αλλά και από τη σκηνογραφία του, παραμένει αυτό που έχω απολαύσει περισσότερο από όλα τα έργα που έχω δει μέχρι τώρα.
Mânel El Akramine, Πρώτος Στρατηγός
Στις 2 Οκτωβρίου 2021 στις 5 μ.μ., το τελευταίο έτος και τα πρώτα μαθήματα ειδικότητας θεάτρου που απομένουν για παρακολούθηση Οκτώ ώρες δεν κάνουν μια μέρα.
Το Eight hours do not make a day είναι μια τηλεοπτική σειρά για την καθημερινή ζωή μιας εργατικής οικογένειας που σκηνοθέτησε ο Fassbinder, ένας αβάν-γκαρντ Γερμανός σκηνοθέτης από τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, και σκηνοθετήθηκε από την Julie Deliquet, διευθύντρια του TGP στο Σεν Ντενίς. Το έργο, ουτοπικό και ρεαλιστικό, δείχνει την καθημερινή ζωή μιας εργατικής οικογένειας όπου οι χαρακτήρες, η οικογένεια Krügger-Epp και οι εργάτες του εργοστασίου, παλεύουν και εμπλέκονται με ευτυχία και αισιοδοξία στις μεγάλες μάχες της δεκαετίας του '70, όπως οι κοινωνικοί αγώνες, τα δικαιώματα των γυναικών και το παιδί. ή ακόμα και η δυνατότητα αξιοπρεπούς στέγασης όταν κάποιος είναι συνταξιούχος.
Πήγα στο θέατρο με τους πρωτοκλασάτους φίλους μου με το τραμ, μιας και μένουμε αρκετά μακριά από το θέατρο και εγώ και οι φίλοι μου δεν ξέραμε τον τρόπο να φτάσουμε εκεί. Μόλις έφτασα, για να είμαι ειλικρινής, εντυπωσιάστηκα λίγο με το μέγεθος του θεάτρου. Για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα ότι αυτό το θέατρο, που βρίσκεται στο Σεν Ντενί, θα ήταν μικρό και σε κακή κατάσταση. Μα καθόλου! Αυτή η λήψη ήταν εντελώς λάθος! Από έξω, το θέατρο ήταν πολύ μεγάλο και αρκετά φροντισμένο. Φτάσαμε λίγο νωρίτερα (ευχαριστώ τον Gerald και την οργάνωσή του) εγώ και οι φίλοι μου μπορέσαμε να απολαύσουμε το παιδικό πάρκο που βρίσκεται μπροστά από το θέατρο όπου μπορέσαμε να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες και βίντεο ως αναμνηστικά. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή να μοιραστώ με τους συντρόφους μου στην ειδικότητα του θεάτρου. Μόλις έφτασε η ώρα της συνάντησης, συναντηθήκαμε όλοι μέσα στο θέατρο και πάλι οι προσδοκίες μου ήταν εντελώς λανθασμένες, το προσωπικό ήταν πολύ σοβαρό και ευγενικό και το εσωτερικό του TGP ήταν ευρύχωρο και φωτεινό. Μόλις κατανεμήθηκαν οι θέσεις και δόθηκαν τα προγράμματα των δωματίων, μπορέσαμε να μπούμε στην αίθουσα όπου μείναμε για περισσότερες από 3 ώρες με ένα διάλειμμα μετά από περίπου μιάμιση ώρα.
Το δωμάτιο ήταν μάλλον παλιό αλλά παρόλα αυτά πολύ όμορφο και πάνω από όλα πολύ μεγάλο! Είχαμε τοποθετηθεί μπροστά στη σκηνή με ένα χαντάκι/χώρο να μας χωρίζει από τους ηθοποιούς. Αυτό που παρατήρησα αμέσως ήταν η λίγο πολύ περίεργη σκηνογραφία. Πράγματι, ο ίδιος χώρος αντιπροσώπευε τόσο το εργοστάσιο όσο και το σπίτι της οικογένειας, όπως φαίνεται στο διάγραμμα της σκηνογραφίας παρακάτω. Τα κοστούμια ήταν λίγο πολύ απλά και νομίζω ότι αυτό ήταν το επιθυμητό αποτέλεσμα: η παράσταση δεν ενδιαφέρεται για την αισθητική πτυχή αλλά για τα θέματα που θίγονται. Υπήρχαν παραλλαγές φωτός για να ανακοινωθούν οι μέρες που περνούσαν. Το φως με βοήθησε επίσης πολύ στην κατανόηση του χρονοδιαγράμματος του σεναρίου που ένιωσα ότι ήταν πολύ δύσκολο να ακολουθήσω. Πράγματι, στη σκηνή υπήρχαν εφέ φωτισμού και ένα κινηματογραφικό fade-in. Αυτός του γάμου στο εργοστάσιο ήταν ο πιο ορατός, αλλά, καθώς ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που το έβλεπα, μου πήρε λίγο χρόνο να προσαρμοστώ! Οι αλλαγές τοποθεσίας χαρακτηρίζονταν τις περισσότερες φορές από μια αλλαγή κοστουμιού ή την άφιξη των ηθοποιών. Καλά έγινε και η ανακοίνωση του διαλείμματος και δεν νομίζω να την είδε κανείς να έρχεται. Ωστόσο, το τέλος με δυσαρέστησε γιατί είναι κατά τη γνώμη μου ατημέλητο: δεν ξέρουμε αν η Μόνικα κατάφερε να χωρίσει τον βίαιο σύζυγό της και να έχει την επιμέλεια της κόρης της, αν το εργοστάσιο πέτυχε ή ακόμα και αν ο Μάνφρεντ κατάφερε να ομολογήσει τον έρωτά του Μόνικα... Ξέρω καλά ότι αυτό πρέπει να είναι το αποτέλεσμα που επιδιώκει ο σκηνοθέτης, αλλά μου αρέσουν οι ξεκάθαρες ιστορίες!
Τελικά, και αγνοώντας αυτό το τέλος που πιστεύω ότι δεν έχει τελειώσει, αυτή η παράσταση είναι μακράν η αγαπημένη μου από όλες τις παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει μέχρι τώρα. Δέθηκα πολύ με τους χαρακτήρες, ειδικά τους Irmgard και Giuseppe που είναι πολύ αστείοι, έχουν εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και παρόλα αυτά παρόμοιο παιχνίδι, μάλλον εκφραστικό, ελαφρώς υπερπαιγμένο ενώ παραμένει πιστευτό και φυσικό. Μου άρεσε πολύ η ενέργεια των ηθοποιών που δείχνουν την αισιοδοξία τους μπροστά στις δυσκολίες που συναντούν.
Celia El Akramine, Πρώτος Στρατηγός
